Извините, эта страница доступна только на Армянский For the sake of viewer convenience, the content is shown below in the alternative language. You may click the link to switch the active language.
Մայիսի 18-ին Թանգարանների միջազգային օրը`«Ցավոտ պատմություններ.Դժվար պատմելին թանգարաններում» խորագրի ներքո ներկայացվեց «Խ.Աբովյանի բրոնզե արձանի անցած ճանապարհը», «Պատժամիջոցների վերացումը դպրոցներում» թեմաներով զեկույցներ և կայացավ «Եղեռնից դեպի արցախյան պատերազմ» կլոր-սեղան քննարկում:
Զեկույցները ներկայացրեցին կրտսեր գիտաշխատող Ա.Մարալյանը և էքսկուրսավար Ն.Դանիելյանը:
Կլոր-սեղան քննարկմանը մասնակցեցին «Վարդանանց Ասպետներ» 106 դպրոցի 9-րդ դասարանի սաները` ղեկավար պատմ.ուս. Մարինա Մադոյան:
Արձանը կառուցելու համար անհրաժեշտ էր 12000 ռուբլի, որը պետք է հավաքվեր հանգանկությամբ, ինչպես նաև այդ առիթով կազմակերպված համերգներից ստացված հասույթով, որի նախաձեռնողն ու կազմակերպողը Հովհ. Թումանյանն էր:
-Միայն 1964 թ. իր վերջնական հանգրվանն է գտնում Քանաքեռում՝ Խ. Աբովյանի տուն-թանգարանի այգում:
Խ.Աբովյանի արձանի մասին արտահայտված Հովհ. Թումանյանի պատկերավոր խոսքերով էլ ամփոփվեց զեկույցը.
-«ՙԴա մի տաղաղանդավոր գրողի արձան չէ, դա հայ ժողվրդի վերքոտ սրտի արձան է, որը կանգնելու է այնտեղ, Արարատի սրբազան դաշտում՝սերունդներին ու դարերին ի տես, որ տեսնեն, թե քանի սուր կա ցցված նրա մեջ, քանի դարդ ու ցավ: Պետք է կանգնի հավիտյան, անլռելի պատմի աշխարհին հայի տանջանքն ու տենչանքը:
Թող լսեն երկինքն ու երկիրը: Եվ պետք է լսեն, որովհետև այստեղ արդեն հայի լեզուն չէ, որ խոսում է, բերանը չէ, որ պատմում է, կրակված սիրտն է, որ այրում է երկիրը բռնած, տանջված հոգին է,որ մռնչում է մինչև երկինք» :
……Միջնադարյան դպրոցի դաստիարակության մեթոդների հիմքն էին կազմում՝ անառարկելի հնազանդումը դաստիարակին, վերացական կրոնա-բարոյական խրատները, դաժան, հատկապես անմարդկային մարմնական պատիժները, որոնք պետք է ահաբեկեին երեխային, ստորացնեին, սպանեին նրա մարմինը` դրանով իսկ օժանդակեին նրա հոգու փրկությանը: Դպրոցը հանդիսանում էր բանտ, տանջարան երեխայի համար, իսկ ուսուցիչը՝ դահիճ:
Դաստիարակության այդ միջնադարյան մեթոդները զգալի չափով շարունակվում էին գոյություն ունենալ Անդրկովկասում և Հայաստանում 19-րդ դարի ընթացքում:
……Էջմիածնի վանական դպրոցում սովորելու տարիներից հնօրյա հուշագրություններից ծանոթ է այն ահավոր և սահմռկեցուցիչ դատաստանը, որ տեսնում էին փախչողների հետ: Նրանց վերստին վանք բերելով` գլխիվայր կախում էին և այնքան հարվածում ոտքերին, որ եղունգները թափվում էին:
-Աբովյանի մեծությունը նրանումն էր, որ հասկանալով իր ժամանակի կրթության և դաստիարակչական մեթոդների փտած բնույթը, իր պրակտիկ մանկավարժական գործունեության ընթացքում պայքարեց դրա դեմ:
…..Խոսվեց Եղեռնի դրդապատճառների մասին, հնչեցին վարկածներ, տարաձայնություններ, հիմնավորումներ: Քննարկվեց նաև արցախյան պատերազմը, ներկայիս ղարաբաղյան հակամարտության հարցը, ապրիլյան վերջին դեպքերը, շոշափվեցին մայիսյան հերոսամարտերի փուլերն ու գործողությունները: Հարց ու պատասխանի ընթացքում աշակերտների արագ կողմնորոշվելու ունակությունը, հստակ և հիմնավոր պատասխանները վկայությունն էին թե՜ ուսուցչի հետևողական աշխատանքի,թե՜ աշակերտների պատրաստվածության չափի։
Թանգարանի և դպրոցի տնօրեններ Վահրամ Քոսակյանը և Մարինե Վարդանյանը իրենց ամփոփիչ խոսքն ասեցին աշակերտներին քննարկման վերաբերյալ: